Farmakoterapia zespołu pęcherza nadreaktywnego

Zgodnie z zaleceniami ICS rozpoznanie samej nadreaktywności wypieracza (czyli reakcji mięśni pęcherza na czynnik zewnętrzny) wymaga potwierdzenia badaniem urodynamicznym, natomiast rozpoznanie zespołu pęcherza nadreaktywnego oparte jest na stwierdzeniu wyżej wymienionych objawów klinicznych po wykluczeniu uchwytnych przyczyn (anatomicznych, metabolicznych) podanej wyżej triady objawów. Naglące nietrzymanie moczu to mimowolny, niemożliwy do zatrzymania jego wypływ występujący krótko po odczuciu parcia w okolicy pęcherza. Wywołane jest nieadekwatnym do stopnia wypełnienia pęcherza skurczem wypieracza. Objawy pęcherza nadreaktywnego (częstomocz, parcia naglące, naglące nietrzymanie moczu) mogą występować łącznie lub w różnych kombinacjach.

Przyczyny nadreaktywności pęcherza nie zostały poznane. Wśród czynników etiologicznych wymienia się zaburzenia neurologiczne związane z centralnym i obwodowym układem nerwowym, zmiany w dolnych drogach moczowych, styl życia (siedzący tryb życia, otyłość, dieta – alkohol, kofeina, palenie tytoniu). Podkreślany jest też istotny związek czynników psychogennych z nadreaktywnością pęcherza oraz częste współwystępowanie zaburzeń socjologicznych i psychologicznych, zaburzeń snu. Trudno ocenić, czy jest to zjawisko wtórne w stosunku do długotrwałych dolegliwości pęcherzowych, czy też mają one wspólne podłoże. Wykazano, że objawy nadreaktywności pęcherza występują 3-krotnie częściej wśród cierpiących na depresję.

Diagnostyka pęcherza nadreaktywnego opiera się na badaniach urodynamicznych i wideourodynamicznych, umożliwiających badanie pęcherza moczowego w fazie wypełniania i opróżniania. Badanie urodynamiczne pozwala potwierdzić nadreaktywne skurcze wypieracza. Wówczas objawowe rozpoznanie pęcherza nadreaktywnego (OAB) zmienia się w rozpoznanie nadreaktywności wypieracza (OAD), czyli w obiektywnie stwierdzaną i potwierdzoną badaniem patologię.

Wykazano, że objawy nadreaktywności pęcherza występują 3-krotnie częściej wśród cierpiących na depresję.

Diagnostyka pęcherza nadreaktywnego opiera się na badaniach urodynamicznych i wideourodynamicznych, umożliwiających badanie pęcherza moczowego w fazie wypełniania i opróżniania. Badanie urodynamiczne pozwala potwierdzić nadreaktywne skurcze wypieracza. Wówczas objawowe rozpoznanie pęcherza nadreaktywnego (OAB) zmienia się w rozpoznanie nadreaktywności wypieracza (OAD), czyli w obiektywnie stwierdzaną i potwierdzoną badaniem patologię.