Plejotropowe działanie inhibitorów konwertazy angiotensynowej

Chinapril jest kolejnym inhibitorem konwertazy angiotensyny występującym w postaci proleku. Ulega przemianie do aktywnego metabolitu – chinalaprilatu nie tylko w wątrobie, ale także w innych tkankach. Wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 60%. Wchłanianie nie jest zmieniane przez pokarm. Chinaprilat wiąże się z białkami krwi w 97%. Okres półtrwania chinaprilu wynosi 1 – 2 godzin, a aktywnego metabolitu 3 godziny. Działanie rozpoczyna się po 1 godzinie i trwa dobę. Chinapryl stosuje się w leczeniu nadciśnienia tętniczego (jako pojedynczy lek lub w leczeniu skojarzonym) oraz zastoinowej niewydolności serca (jako lek wspomagający). Lek zwiększa pojemność minutową serca, zmniejsza obciążenie serca, poprawia funkcję skurczową i rozkurczową komór serca. Chinapril przyczynia się do zmniejszenia zmian strukturalnych serca i naczyń (zjawisko remodelingu).

Trandolapril po podaniu doustnym ulega przemianie do aktywnego metabolitu trandolaprilatu, który wykazuje działanie długotrwałe. Maksymalne stężenie trandolaprilatu w osoczu występuje po 3 – 5 godzinach od podania doustnego. Trandolaprilat wiąże się z białkami osocza w 80%. Lek stosuje się w leczeniu nadciśnienia tętniczego (w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym), objawowej niewydolności serca oraz w zaburzeniach czynności lewej komory serca po zawale.

Benazepril jest długo działającym inhibitorem konwertazy angiotensyny I, ulega w wątrobie przemianie do benazaprilatu. Wchłania się w przewodzie pokarmowym w ok. 37%, w ponad 95% łączy się z białkami osocza. Lek stosowany jest w leczeniu nad- ciśnienia tętniczego (w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym), zastoinowej niewydolności serca (jako lek wspomagający, klasy II–IV wg NYHA) oraz w postępującej niewydolności nerek (klirens kreatyniny 30–60 ml/min).

Cilazapril należy do inhibitorów konwertazy o długim czasie działania. Jego aktywną postacią jest metabolit – cilazaprylat. Hamuje powstawanie angiotensyny II, przez co ogranicza jej bezpośrednie działanie kurczące mięśnie gładkie tętniczek, zmniejsza opór obwodowy, nie powodując odruchowej tachykardii, zmniejsza obciążenie wstępne i następcze serca. Ulega szybkiej przemianie do postaci aktywnej cilazaprilatu, który jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej i przy niewydolności nerek dawka powinna być dobrana indywidualnie w zależności od klirensu nerkowego kreatyniny. Lek stosowany jest w monoterapii i leczeniu skojarzonym nadciśnienia tętniczego oraz w przewlekłej niewydolności serca.

Perindopril działa długo i wykazuje słabe działanie moczopędne. Ulega przemianie do aktywnego metabolitu w 20%. Dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, maksymalne stężenie we krwi osiąga po 1 godzinie od podania. Pokarm może zmniejszyć proces przekształcania perindoprilu do perindoprilatu i zaleca się stosowanie tego leku przed posiłkiem. Perindoprilat w 30% wiąże się z białkami krwi. Przenika do tkanek i zmniejsza aktywność enzymu konwertującego w obrębie tkanek. Czas połowicznego półtrwania we krwi wynosi 3 – 4 godzin, w tkankach ok. 25 godzin. Lek, podobnie jak wcześniej wymienione IKA, stosuje się w leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz w niewydolności serca.

Ramipril jest kolejnym długo działającym inhibitorem konwertazy angiotensyny I ulegającym przemianie do aktywnego metabolitu. Wchłania się w 50 – 60% z przewodu pokarmowego. Pokarm nie zmienia ilości wchłanianego leku, ale przedłuża wchłanianie. We krwi łączy się z białkami w 73%. W wątrobie ulega przemianie do ramiprilatu, który wiąże się z białkami osocza w 56%. Okres półtrwania dla ramiprilu wynosi 5 godzin, a dla ramiprilatu 13 – 17 godzin. Działanie utrzymuje się przez ok. 24 godziny. Lek stosowany jest w leczeniu nadciśnienia (monoterapia i leczenie skojarzone), w objawowej niewydolności serca, w profilaktyce chorób układu sercowo-naczyniowego. Ponadto lek jest stosowany w początkowym stadium cukrzycowej nefropatii kłębuszkowej stwierdzonym na podstawie mikroalbuminurii; nefropatii cukrzycowej stwierdzonej na podstawie białkomoczu u osób z przynajmniej jednym czynnikiem ryzyka ze strony układu krążenia oraz nefropatii kłębuszkowej o etiologii innej niż cukrzycowa stwierdzona na podstawie białkomoczu ≥3 g/d. Ramipryl stosowany jest także w prewencji wtórnej po zawale serca w celu zmniejszenia umieralności w ostrej fazie zawału u pacjentów z objawami klinicznymi niewydolności serca; leczenie należy rozpocząć od 3. doby po zawale.

Imidapryl – jeden z najnowszych inhibitorów konwertazy. Jest prolekiem, którego aktywną postacią jest długo działający metabolit – imidaprylat. Stosowany jest w leczeniu nadciśnienia tętniczego.

Zofenopryl jest inhibitorem konwertazy angiotensyny, który ulega przekształceniu do aktywnej postaci – zofenoprylatu. Lek stosowany jest w leczeniu łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego oraz we wczesnej fazie zawału serca u osób stabilnych hemodynamicznie, z objawami niewydolności serca lub bez nich, u których nie wdrożono leczenia trombolitycznego.

Jednym z najważniejszych efektów działania farmakologicznego inhibitorów konwertazy angiotensyny jest ich ochronny wpływ na serce. Jednym z powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego może być przerost lewej komory serca, który powoduje kilkakrotny wzrost ryzyka zawału serca oraz nagłego zgonu. Dlatego ważnym celem terapii nadciśnienia tętniczego powinno być nie tylko obniżanie ciśnienia krwi, ale również zapobieganie wystąpieniu przerostu lewej komory serca. Oszacowano, że ryzyko nagłego zgonu sercowego w przebiegu nadciśnienia tętniczego jest tym większe, im grubsza jest ściana lewej komory serca. Poza zmniejszaniem przerostu lewej komory serca, ochronny wpływ inhibitorów konwertazy angiotensyny na serce wyraża się zapobieganiem progresji niewydolności serca, zmniejszeniem nasilenia jej objawów oraz zmniejszeniem śmiertelności z powodu niewydolności krążenia. Korzyści te wykazano w badaniu CONSENSUS („Cooperative North Scandinavian Enalapril Survival Study”), w którym stwierdzono, że w grupie leczonej enalaprilem śmiertelność była niższa o 27% w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Również korzystne działanie ochronne na serce stwierdzono w badaniu SAVE („Survival and Ventricular Enlargement Study”), które udowodniło, że leczenie kaptoprilem powodowało obniżenie śmiertelności o 19%, wystąpienia ponownego zawału serca o 25% oraz zgonu z powodu ponownego zawału serca o 32%.